BlackBerry İncelemesi: Eğlenceli Bir Şekilde Aptalca Akıllı Telefon Hikayesi

Bu incelemeyi telefonunuzda okuyor olma ihtimaliniz ortalamanın üzerinde. Ve bir akıllı telefona sahip olduğunuzda, kişisel ilgi alanlarınızı yansıtmak için bunun gibi siteler aradınız. Artık hayatın doğal bir parçası olduğu için muhtemelen bu sürecin nasıl ortaya çıktığını düşünmüyorsunuz bile. Bununla ilgili bir film izlemek ister miydiniz? Belki teoride değil, özellikle de titiz bir şekilde gerçeklere dayalıysa ve çoğunlukla pazarlama toplantıları içeriyorsa. İçinde BöğürtlenBununla birlikte, seri üretilen ilk akıllı telefon olan yazar-yönetmen-oyuncu Matt Johnson (The Dirties) hakkında bir film, kurgulanmış bir yeniden anlatım yaptığı konusunda çok net. Esasen, oynadığı gibi, kulağa gerçek ama sahte görünen Waterloo, Ontario, Kanada’da geçen bir Kids in the Hall eskiz versiyonu gibi.

Johnson’ın önceki çalışmaları çoğunlukla görüntü ve sahte belgesel olarak bulundu, bu nedenle gerçekle kurgunun harmanlanması onun için yeni bir şey değil. Bununla birlikte, “kurgudan daha tuhaf” bir gerçek hikaye bekleyenler için, işte hızlı bir düzeltme: BlackBerry’nin mucidi Mike Lazaridis, Kanadalı Globe and Mail tarafından “kabarık saçlı, etli, arkadaş canlısı görünüşlü bir adam” olarak tanımlanan bir Yunan göçmen. gümüş rengi saçlar ve son derece kendinden emin olsa da cana yakın bir tavır, ”ard arda daha kötü beyaz peruklar ve korkmuş bir tavşanın vücut dili içindeki aktör Jay Baruchel’e hiç benzemiyor. Ve aslında BlackBerry adını gömleğindeki jöle lekesinden almıyordu.

IFC’nin konuyla ilgili biraz karışık pazarlaması bir yana, film Weird Al biyografisinden biraz daha gerçekçi görünüyor, ancak The Social Network’ten biraz daha az. Amacı, gerçek bir ürün geliştirme sürecini belgelemekten çok, acımasız kapitalizmle kafa kafaya çarpışan ineklerin bir benzetmesini sunmaktır. Son 20 yılın tartışmasız belirleyici pop-kültürel mücadelesi budur.

Mike ve Doug’ın Mükemmel Teklifi

Filmdeki Mike Lazaridis (Baruchel) ve Doug Fregin (yönetmen Johnson), 1996 dolaylarında ideal bir işe sahip gibi görünen “İntikamın…” filminde olduğu gibi eski kafalı ineklerdir. çalışanlar çoğunlukla çalışma saatlerinde Wolfenstein oynar veya Star Trek hayran panolarında tartışır. Mike sessiz bir dahiyken, Doug, gevezeliği, her zaman var olan kafa bandı ve kötü tasarlanmış tişörtleriyle Judah Friedlander’ın daha agresif kişiliğini anımsatıyor. Her ikisi de en son fikirlerini, bir cep cihazında bir telefon, çağrı cihazı ve e-posta terminalini birleştiren hepsi bir arada bir cihaz fikrini sunmada özellikle harika değil.

Mizahtan yoksun yönetici Jim Balsillie’ye (Glenn Howerton) garip bir sunum yaptıktan sonra başarısız olur, Balsillie’nin kendisi kovulur, ancak Mike ve Doug’ın tuhaf bir şekilde adlandırılmış şirketi RIM’i (Research in Motion) devralmayı teklif edecek kadar ürünle ilgilenir. Televizyonda yayınlanan bir hokey maçı sırasında onunla pazarlık yapan Mike, eş CEO olmaları konusunda onu ikna eder ve eğlence buradan başlar. En azından bu anlatımda. İçine kapanık Mike, en iyi ürünü yapmak için tüm zekaya ve monomanyak odaklanmaya sahiptir. Hokey canavarı Jim, Star Wars’u hiç izlememiş ama muhtemelen Glengarry Glenn Ross’u ezbere tanıyan atılgan bir şirket adamıdır. Aralarında, aslında daha çok gerçek hayattaki komik rahatlama olduğu halde, kendisini her güçsüz filmin kahramanı olarak hayal eden Doug var – buna zaten “gerçek hayat” denilebileceği ölçüde.

Kameolar mı? Nasıl istersen…

Mike ve Doug’ın zeki salak ekibi film gecelerine bayılıyor, bu da buradaki bazı dublör oyuncu kadrosunu sinsi bir şakaya dönüştürüyor. Cary Elwes, Palm Pilot’un CEO’su olarak ortaya çıkar ve düşmanca bir devralma tehdidinde bulunur, bu da onu bir tür korkunç kurumsal korsan yapar. Hacimli bir takım elbise içindeki Michael Ironside, kurumsal bir disiplinci rolünde Kingpin’i oynayan Burl Ives’e benziyor. BlackBerry ekibinin gerçek Elwes ve Ironside’ın en büyük hayranlarından biri olacağı üzerinde yorum yapmaya gerek yok; Bu filmin hedef kitlesi sizseniz, bilirsiniz. Adı apaçık ucuz bir şaka gibi hissettiren Balsillie, telaffuzunun uygun gamı ​​​​çalıştığını görüyor. Risk alırken ve yükselirken, “BALLS-ly” olarak telaffuz edildiğinde ısrar ediyor. Daha sonra şirket geriledikçe “Top-SILLY” olur.

Gerçekte, zenginlerin çoğu zaman yapmadığı gibi, ne Mike ne de Jim çok kötü gelmedi. Yükselme ve düşme eğrisi film formülüne uyuyor, ancak burada daha çok bir schadenfreude üreteci var. Geriye dönüp bakıldığında, elbette Mike’ın bir tuş takımı saplantısı anlamsızca miyop görünüyor ve Jim’in bir Amerikan NHL takımı satın alıp onu Kanada’ya taşıma girişimi delilik. Söylenmemiş kalan, bunların nihayetinde hepimizin boyun eğdirdiğimiz türden insanlar olduğu ve klasik, sosyal açıdan garip ineklerden kurtulabildikleri anda, yapacakları gerçeğidir.

Nerd-vana? Boş ver.

Bugünlerde, Chris Hardwick’ten Dwayne Johnson’a kadar herkes, genellikle tıpkı herkes gibi çocukken Cumartesi sabahı çizgi film izledikleri ve Star Wars figürleriyle oynadıkları gerçeğine dayanan kendi kendini “inek” ilan ediyor. BlackBerry, bizi başka bir anlama geldiği bir zamana geri götürüyor ve etiketin uygulandığı kişiler, kısa bir süre için kalıcı bir yükselişteymiş gibi görünüyorlardı. Bunun yerine, nouveau riche’nin yaptığı gibi, işbirliğine girdiler. Bu hayali bir yeniden anlatım olabilir ama aynı zamanda anlamlı bir uyarı gibi de geliyor. İşinizi ne kadar severseniz sevin, sizsiz daha karlı olabilmesi için en ufak bir şans varsa, o da sizi sevmiyor. Görünüşe göre gerçek Mike Lazaridis bunu anlamış, karısı ve çocukları için filmin varlığını bile kabul etmediği her zaman zaman ayırmış.

Bir yönetmen olarak Johnson, izleyicileri rahatsız etmeyi sever, ancak Doug’ı aptalca gasp ve gerçek tutkunun birleşimiyle oynarken, hem ekrandaki karakterlerle hem de onlara gülebileceğiniz telgrafı çekiyor. Ne de olsa gerçek olanlar, kalın kıdem çeklerine kadar gülmüşlerdi.

Derece: 7/10

ComingSoon’un inceleme politikasının açıkladığı gibi, 7 puan “İyi”ye eşittir. Göz atmaya değer, ancak herkese hitap etmeyebilecek başarılı bir eğlence parçası.